Μιλούμε όλοι για την «τάση φυγής» των στελεχών με την εξαγγελία της αλλαγής του νομικού πλαισίου που αφορά την επαγγελματική μας σταδιοδρομία και τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα, βασική πτυχή των οποίων είναι η διατήρηση του προσωπικού των ΕΔ σε μεγαλύτερα ηλικιακά όρια.
Όμως θα εκφράσω τον βαθύτατο προβληματισμό μου για δύο σοβαρές πτυχές που περνούν απαρατήρητες. Τη γήρανση του στρατεύματος και την εξοικείωση μας με την «κατάπτωση» του ηθικού των στρατιωτικών.
Διότι το ασφαλιστικό μας, αφενός απασχολεί την πολιτική ηγεσία, αφετέρου κι ο λαός μας έχει παρασυρθεί στην υιοθέτηση μίας μονομερούς στάσης των ΜΜΕ, αλλά αγνοείται το σοβαρό ζήτημα της μαχητικότητας ενός στρατεύματος γερόντων. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη γερασμένη ηγεσία, που αντίκειται σαφώς στο πνεύμα του νομοθέτη όπως προκύπτει από μία απλή ανάγνωση των πρακτικών της Βουλής, διότι ο Ν.2439/96 επεδίωκε ρητά Ταξιάρχους στην ηλικία των 45 ετών (σε ηλικία 46 ετών είμαι ενός έτους Αντισμήναρχος). Όμως ο Νόμος ουδέποτε εφαρμόστηκε στην ουσία του, αλλά αυτό είναι άλλο μεγάλο θέμα. Αναφέρομαι και στο λοιπό γερασμένο προσωπικό, λ.χ. των ΕΠΟΠ που «μεταμορφώνονται» σε στελέχη και θα παραμένουν μέχρι τα γεράματα τους χωρίς εναλλακτικές, αλλά και στα στελέχη των παραγωγικών σχολών που από νωρίς προσαρμόζονται (ως γέροντες) στο ευρύτερο δημοσιουπαλληλικό κοινωνικό γίγνεσθαι, για να περάσω και στο δεύτερο ζήτημα.
Το θέμα της καταρράκωσης του ηθικού μας, όπου όλοι ανυπομονούμε να συνταξιοδοτηθούμε. Κι αναρωτιέμαι πόσο ικανοποιημένη μπορεί να είναι η ελληνική κοινωνία όταν έχει μία γερασμένη ηγεσία (και γενικότερα στρατιωτικό δυναμικό), στρατιωτικούς οι οποίοι δεν έχουν στοιχειώδη διάθεση να διακινδυνέψουν τη ζωή τους, να αποκτήσουν στρατιωτικές εμπειρίες σε εμπόλεμες περιοχές για την αξιοποίηση τους επιστρέφοντας στην πατρίδα. Στον αντίποδα, στο Αφγανιστάν υπηρετεί πληθώρα από Αμερικανίδες στρατιωτίνες, ηλικίας άνω των 50 ετών! Εάν τέτοιοι ήμασταν οι πενηντάρηδες στρατιωτικοί, και πάλι θα είχα ενστάσεις για το αξιόμαχο μας, όταν θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα εχθρό ενδεχομένως με μαχιμότατους και φανατισμένους πιτσιρικάδες του αντιπάλου.
Συνεπώς, είναι σαφές ότι η προτεραιότητα πρέπει να βρίσκεται στην αποτελεσματικότητα, όσον αφορά τις Ένοπλες Δυνάμεις:
1ο Το νομοσχέδιο των προαγωγών θα πρέπει να διασφαλίσει ταχεία εξέλιξη των αξιότερων αξιωματικών και ομοίως ταχεία αποστρατεία των λοιπών για τη διατήρηση νεαρού και αξιόμαχου στρατεύματος. Εάν για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να καταργηθεί η 25ετία, ας γίνει. Ο Ελληνικός λαός αποφασίζει για την ασφάλεια του! Προσωπικά υποστηρίζω ότι θα είναι ασυμβίβαστο με την αποτελεσματικότητα, διότι η κατάργηση της 25ετίας θα οδηγεί αναπόδραστα σε ταχεία γήρανση και σε καταρράκωση του ηθικού: συνεπώς θα προκύψουν «Γέροντες και βαριεστημένοι» στρατιωτικοί. Τι το χειρότερο για ένα στρατό; Ας τον καταργήσουμε να γλυτώσουμε και το κόστος….
2ο Το ασφαλιστικό πρέπει να διασφαλίζει την έγκαιρη αποχώρηση των στρατιωτικών (έγκαιρη όσο ακόμη έχουμε ενθουσιασμό για τη δουλειά μας) όχι μόνο με τη διατήρηση ή και τη μείωση της 25ετίας, αλλά ακόμη και με κάποια εφάπαξ στήριξη (λ.χ. για λόγους επαγγελματικού επαναπροσανατολισμού) της αποχώρησης στη 10ετία (πχ για τους ΕΠΟΠ οι οποίοι δεν θα πρέπει να εξελίσσονται σε στελέχη χωρίς να περνούν από στρατιωτικές σχολές έστω και μετέπειτα). Παράλληλα θα πρέπει να δοθούν κίνητρα μετέπειτα απασχόλησης κι όχι αντικίνητρα για την παραμονή. Για τους πρόωρα αποστρατευόμενους, αυτό θα μπορούσε να γίνει με τη διασφάλιση τουλάχιστο ενός μέρους του εισοδήματος (π.χ. ο απόστρατος που διακόπτει τη σύνταξη για να γίνει ελεύθερος επαγγελματίας να έχει, αντί για την σύνταξη μία εγγύηση του δημοσίου στο προηγούμενο εισόδημα του – κατ’ αναλογία με τα επιδόματα ανεργάις), ενδεχομένως μέσω των μετοχικών ταμείων, την παροχή οικονομικών συμβουλών για την επιχειρηματική του δράση, την εισαγωγή της δια βίου εκπαιδεύσης, ως υπηρεσιακής υποχρέωσης για την εξασφάλιση και πιστοποίηση επαγγελματικών δικαιωμάτων (το οποίο σήμερα αποθαρρύνεται), την ένταξη σε ευρωπαϊκά προγράμματα, την υποστήριξη συνεταιρισμών αποστράτων, τη θέσπιση ρυθμίσεων διαδοχικής ασφάλισης ή και επιλογής ασφαλιστικής παραμονής στο δημόσιο ασφαλιστικό φορέα με καταβολή από τον απόστρατο (ακόμη και στη 10ετία) των ασφαλιστικών του εισφορών ως εργαζόμενου ανεξάρτητα από όποιο άλλο τομέα της οικονομία (ελεύθερο επαγγελματία, ή μετατασσόμενο δημόσιο υπάλληλο κλπ), ενδεχομένως δικαίωμα επιστροφής στην ενεργό υπηρεσία (ας μη ξεχνάμε ότι ο Τσόρτσιλ υπηρέτησε ως στρατιωτικός σε δύο περιόδους της ζωής του όπου είχε διατελέσει πολιτικός), κ.ά. καινοτόμα μέτρα στήριξης εναλλακτικών επαγγελματικών διεξόδων.
Τέτοια μέτρα, εκτιμώ ότι, θα διευκολύνουν πολλά στελέχη, που εύλογα έχουν κουραστεί από μία απαιτητική στρατιωτική ζωή, να δραστηριοποιηθούν σε άλλους τομείς της εθνικής μας οικονομίας, αξιοποιώντας τις γνώσεις και την ενεργητικότητα τους, ενώ παράλληλα θα παραμένουν όσοι θα διατηρούν τον νεανικό τους ενθουσιασμό για να υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις για να εμπνέουν και τους νεότερους για αυτή την επιλογή τους.
Με τιμή
Αντισμήναρχος Εφοδιασμού Ιωάννης Μανομενίδης,
Β΄Αντιπρόεδρος ΣΥΣΜΕΔ, Διακλαδικός Επιτελής ΑΔΙΣΠΟ,
Afganistan, Kabul, ISAF/KAIA/Log Group Comm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου